Cechy termomodernizacji

Termomodernizacja ma na celu zmniejszenie kosztów ponoszonych na ogrzewanie budynku. Obejmuje ona usprawnienia
w strukturze budowlanej oraz w systemie grzewczym. Opłacalne są jednak tylko niektóre zmiany.

Zakres możliwych zmian jest ograniczony istniejącą bryłą, rozplanowaniem i konstrukcją  budynków. Za możliwe i realne uznaje się średnie obniżenie zużycia energii o 35-40%
w stosunku do stanu aktualnego.

Celem głównym termomodernizacji jest obniżenie kosztów ogrzewania, jednak możliwe jest również osiągnięcie efektów dodatkowych, takich jak:

• podniesienie komfortu użytkowania,
• ochrona środowiska przyrodniczego,
• ułatwienie obsługi i konserwacji urządzeń i instalacji.

Warunkiem koniecznym do osiągnięcia wspomnianego, głównego celu termomodernizacji jest:

• realizowanie usprawnień tylko rzeczywiście opłacalnych,
• dokonanie oceny stanu istniejącego i przeglądu możliwych  usprawnień oraz analizy efektywności ekonomicznej modernizacji (audyt energetyczny) - przed podjęciem decyzji inwestycyjnej.

W celu utrzymania temperatury w pomieszczeniu na założonym poziomie nadwyżka strat nad zyskami musi być kompensowana ciepłem dostarczanym przez instalację ogrzewania.
W bilansie cieplnym pomieszczenia uwzględnia się:

• straty ciepła związane z jego przenikaniem przez obudowę i wentylacją pomieszczeń,
• zyski ciepła od docierającego do pomieszczenia promieniowania słonecznego i wewnętrzne od ludzi i wyposażenia.

Udziały ww. składników w bilansie cieplnym budynku zależą od:

• jego lokalizacji i usytuowania względem kierunków geograficznych i sąsiedniej zabudowy,
• wielkości i kształtu bryły budynku,
• ilości i rozmieszczenia okien i innych elementów przezroczystych w przegrodach zewnętrznych,
• izolacyjności cieplnej obudowy,
• przepuszczalności promieniowania słonecznego części przezroczystych obudowy,
• intensywności i sposobu wentylacji pomieszczeń,
• częstości i sposobu eksploatacji pomieszczeń.

W budynkach z nieszczelną obudową, powodującą nadmierną infiltrację, największe straty ciepła są związane z nadmierną wymianą powietrza w pomieszczeniach. W większości istniejących budynków mieszkalnych z wentylacją naturalną jej intensywność w znacznym stopniu jest kształtowana przez użytkowników, którzy ją ograniczają w okresie najniższych temperatur w celu zmniejszenia napływu mroźnego powietrza i oszczędzania ciepła.
W jednorodzinnym budynku mieszkalnym o powierzchni użytkowej 250 m² i wartości wskaźnika sezonowego zapotrzebowania na ciepło około 140 kWh/m²a przy przyjęciu najwyższych dopuszczanych wartości (zgodnie z obowiązującymi przepisami) współczynników przenikania ciepła w odniesieniu do ścian, stropów i okien, udziały ww. składników bilansu cieplnego kształtują się na zbliżonym poziomie. Największe straty ciepła powstają w wyniku jego przenikania przez ściany i stropy.
We współcześnie wznoszonych budynkach mieszkalnych przegrody na ogół charakteryzują się lepszymi niż wymagane wartościami współczynnika ciepła, zwłaszcza okna. Wartości składników bilansu cieplnego
w budynku o wartości wskaźnika sezonowego zapotrzebowania na ciepło około 100 kWh/m². W wielorodzinnych budynkach mieszkalnych zwykle większy jest udział procentowy strat ciepła na wentylację pomieszczeń.
Podobnie jest w przypadku jednorodzinnego budynku, charakteryzującego się sezonowym zapotrzebowaniem na ciepło do ogrzewania na poziomie około 25% niższym niż określony
w aktualnych przepisach budowlanych, który osiągnięto przez zastosowanie grubszej warstwy izolacji cieplnej i energooszczędnych okien, przy zwiększonych, lecz akceptowanych przez przeciętnie zamożnych inwestorów kosztach. Dalsze obniżenie wskaźnika sezonowego zapotrzebowania na ciepło do ogrzewania pomieszczeń wymaga ograniczenia wentylacyjnych strat ciepła. Stosuje się w tym celu wstępne podgrzanie dostarczanego powietrza w wymienniku gruntowym oraz odzysk ciepła z usuwanego powietrza w rekuperatorze.

Więcej informacji na temat termomodernizacji na portalu BUDinfo.