Niedrożne instalacje sanitarne

Wyróżnia się kilka przyczyn zapychania się rur kanalizacyjnych. Może być to spowodowane błędami popełnionymi już na etapie projektowania instalacji lub w jej wykonawstwie. Kłopoty z niedrożną kanalizacją mogą się pojawić, jeśli np. średnice przewodów są zbyt małe, gdy zastosowano za dużą ilość kolanek w podejściach pod przybory lub też nie uwzględniono należytych spadków przewodów instalacyjnych. Ale nawet najlepiej zaprojektowana i wykonana instalacja może się zapychać, jeśli nie będziemy z niej odpowiednio korzystać. Najczęstszą przyczyną powstawania zatorów w rurach są właśnie błędy w eksploatacji i niedbałość o kanalizację.

Chyba najszybciej może się zapchać odpływ w kuchni. Trzeba pamiętać, aby nie wyrzucać do zlewu resztek jedzenia. Kuchenną kanalizację zapycha przeważnie tłuszcz. Najlepiej zatem tłuste resztki jedzenia, olej ze smażenia wyrzucać do kosza. Dobrym rozwiązaniem jest zamontowanie pod zlewozmywakiem specjalnego młynka rozdrabniającego spożywcze odpady.
W żadnym wypadku nie wolno wylewać do kanalizacji zanieczyszczeń zawierających glinę, piasek, cement, gips, jak również farby czy klej, a także trociny, gruz i watę. Wszystkie tego typu odpady stałe zmniejszają światło przewodów, a z czasem tworzą trudne do usunięcia zatory.

Dobrze jest raz w miesiącu wlewać do kanalizacji popularnego Kreta lub jakiś inny środek chemiczny, rozpuszczające zanieczyszczenia i poprawiające drożność instalacji.

Przewody instalacyjne mogą zapchać się tylko częściowo – objawia się to wówczas wolniejszym odpływem wody z przyboru sanitarnego. Zdarza się również bulgotanie wody w syfonie. Wtedy trzeba zacząć już działać, aby nie dopuścić do całkowitego zapchania się przewodów. Najpierw warto samemu spróbować ustalić przyczynę zatoru. Być może nie powstał on głęboko i wystarczy udrożnić go w prosty sposób – użyć przepychaczki lub oczyścić syfon.

Pozwala na udrożnienie tylko odpływów. Tradycyjna przepychaczka składa się najczęściej z drewnianego drążka zakończonego gumowym kielichem. Ta w nowszej wersji wyposażona jest dodatkowo w mechanizm pneumatyczny, dzięki któremu w odetkanie odpływu wkłada się znacznie mniej siły. Gumowy kielich dociska się do odpływu, a następnie odciąga, zasysając tym samym nieczystości. Czynność tę zazwyczaj powtarza się kilkakrotnie. Czasem nieczystości wpływają do zlewu czy umywalki, skąd łatwo je wybrać.

Syfon kanalizacyjny to element instalacji, w którym znajduje się zamknięcie wodne, uniemożliwiające przedostawanie się gazów i nieprzyjemnych zapachów z kanalizacji do pomieszczeń. Wyposażone są w nie wszystkie umywalki i zlewozmywaki, ponieważ to właśnie za ich pośrednictwem łączy się przybory sanitarne z instalacją kanalizacyjną. Obecnie produkowane syfony łatwo się odkręca i demontuje – niezależnie od tego, czy są to syfony wykonane z tworzywa sztucznego, czy też metalowe. Trzeba tylko pamiętać, aby przed tą czynnością pod syfon podstawić jakieś naczynie, by nieczystości i woda spłynęły właśnie do niego, a nie wylały się np. na posadzkę.

Jest to ciasno zwinięty w spiralę drut (czasem jeszcze z wewnętrznym stalowym rdzeniem) o napędzie ręcznym lub elektrycznym – najprostsze urządzenie mechaniczne do eliminowania zatorów w kanalizacji.
Sprężyny mają różną grubość. Te cieńsze (grubości np. 6-8 mm) wykorzystuje się do czyszczenia podejść pod przybory, zaś grubsze (np. 10 mm) – pod miski ustępowe. Jeszcze grubsze sprężyny służą do przepychania pionów i poziomów kanalizacji.
Sprężyny występują też w różnych długościach (od 1,5 do nawet 20 m), w zależności od długości instalacji i ewentualnego miejsca zatoru. Te krótsze można kupić już za kilkanaście złotych.
Sprężyny ręczne zakończone są z jednej strony zaostrzoną końcówką do przepychania, z drugiej zaś drewnianą lub plastikową korbą.
Aby przepchać kanalizację, potrzebne są w tym przypadku dwie osoby. Jedna  kręcąc korbą nadaje spirali ruch obrotowy, a druga ją przytrzymuje i wprowadza do przewodu. Nie jest to wcale takie proste, zwłaszcza gdy sprężyna jest długa. Kłopotliwe jest także wyjęcie urządzenia – trzeba ją po prostu wykręcić.
Wygodniejsze są sprężyny elektryczne. Napędem jest tu wiertarka sieciowa lub akumulatorowa. Co ważne, praca z tego typu urządzeniem przebiega znacznie szybciej.

Jeśli tego typu urządzenia okażą się nieskuteczne, dopiero wtedy czas wezwać hydraulika z bardziej profesjonalnym sprzętem. Warto też wiedzieć, że niektóre firmy świadczące usługi hydrauliczne wypożyczają sprzęt do udrażniania instalacji.

Bardziej zaawansowane technicznie są sprężyny bębnowe ze zintegrowanym napędem, który stanowi niskoobrotowy silnik. Urządzenia te wyróżnia osłona (bęben) z tworzywa sztucznego, w którym ukryta jest sprężyna. Dzięki takiej budowie nie ma możliwości zabrudzenia podłogi w trakcje wyciągania sprężyny z kanalizacji. Nieczystości pozostają bowiem w bębnie. Urządzenia te wyposażone są najczęściej w funkcję autoposuwu - polega na automatycznym wprowadzaniu sprężyny do rury. 

Sprężyny, niezależnie od ich rodzaju, mogą być zakończone specjalnymi, stałymi lub wymiennymi głowicami czyszczącymi. Czyszczenie kanalizacji jest wtedy skuteczniejsze. Poniżej przedstawiamy przykładowe rodzaje głowic i ich przeznaczenie.

• Końcówka spiralna przebgubiwa - służy do czyszczenia armatury montowanej symetrycznie np. w zlewach, gdzie sprężynę należy wprowadzić do rozgałęzienia skierowanego w dół;

• Końcówka spiralna prosta - używana do badania i przebijania zatorów lub wydobywania próbek w celu dobrania właściwego narzędzia;

• Końcówka spiralna stożkowa- stosowana jako drugie narzędzie wprowadzane do przewodu. Rozbija resztki zatoru pozostawione przez końcówkę spiralną prostą;

•  Końcówka spiralna haczykowa - do dużych i zwartych zatorów z korzeni, gdzie wymagane jest zaczepienie i rozerwanie;

• Końcówka spiralnado wyciągania - służy do poszukiwania sprężyny urwanej lub zagubionej w przewodzie rurowym;

• Końcówka z nożem łopatkowym - używana po zastosowaniu końcówek spiralnych oraz do czyszczenia odpływów podłogowych;

• Końcówka z nożem piłokształtnym z 4 ostrzami - do zatorów spowodowanych przez stwardniały, pokryty szkliwem materiał, np. osady chemiczne;

• Końcówka z nożem do usuwania tłuszczu - przeznaczona do przewodów rurowych, które uległy silnemu zatłuszczeniu wskutek stosowania detergentów i wymagają przeczyszczenia.

To wodne urządzenia ciśnieniowe o napędzie elektrycznym lub spalinowym. Wyposażone są w zasysający wodę (najczęściej bezpośrednio z instalacji wodociągowej) agregat pompowy. Woda jest sprężana do wysokiego ciśnienia i tłoczona elastycznym, lekkim wężem (tzw. ciśnieniowym), który przedostaje się przez zatory z osadów kanalizacyjnych, mydła i tłuszczu. Podczas wyciągania węża instalacja jest ciśnieniowo przemywana - powoduje to wypłukanie osadów i przywrócenie drożności.

Aby dokładnie sprawdzić rodzaj i lokalizację zatoru, jak również stan całej kanalizacji stosuje się specjalne systemy telewizyjne. Wyposażone są one w kamerę, którą wprowadza się, za pomocą elastycznego, wytrzymałego przewodu, do rury kanalizacyjnej. Obraz z wnętrza rur przekazywany jest z kolei do monitora. Tego typu urządzeniami dysponują firmy profesjonalnie zajmujące się inspekcją kanalizacji.