Korozja kontaktowa

Jedną z poważniejszych trudności w instalacjach jest utrzymanie przewodów i urządzeń w dobrym stanie. Każdy materiał ma swoją określoną żywotność. Metale podatne są na korozję.

Korozja kontaktowa – podstawy teoretyczne
Korozja metali jest najbardziej niebezpieczna, gdy ma charakter elektrochemiczny. Oznacza to, że na powierzchni metalu kontaktującego się z roztworem wodnym powstaje ogniwo i zaczyna przepływać prąd. Powoduje to, że cząstki metalu zyskują ładunek i przez to odrywają się od powierzchni – efektem tego jest jej uszkadzanie.

Przykładem korozji elektrochemicznej, która pojawia się w instalacjach wodnych lub grzewczych, jest korozja kontaktowa. Jest to zjawisko zachodzące na styku dwóch metali, jeśli różnica ich potencjałów elektrycznych jest większa niż 0,27 V (wg niektórych źródeł 0,25 V).

Potencjał elektryczny jest to wielkość, która opisuje zdolność do oddziaływania elektrycznego danego pierwiastka – a więc zdolność do wchodzenia w reakcje chemiczne. Im niższa jest to wartość, tym większa ta zdolność. Wartości potencjałów elektrycznych metali są odnoszone do wodoru i są zestawione w tzw. szeregu napięciowym metali.

Tabela 1. Szereg napięciowy (elektrochemiczny) metali

Metale wyróżnione są używane powszechnie w praktyce instalacyjnej. Można łatwo określić, które połączenia będą powodowały powstawanie ognisk korozji kontaktowej. Korozja kontaktowa spowoduje zniszczenie metali mniej szlachetnych, tzn. o niższym potencjale elektrycznym. Na metalu bardziej szlachetnym wytworzy się warstewka metalu nieszlachetnego.

Tabela 2. Wrażliwość połączeń

Z tabeli wynika, że chociaż wszystkie połączenia spowodują korozję kontaktową, najbardziej niebezpieczne jest połączenie miedzi z aluminium (np. grzewczej instalacji miedzianej  z grzejnikami aluminiowymi).

Kiedy dochodzi do korozji kontaktowej
Korozja kontaktowa pojawia się, jak było powiedziane, na styku metali. Jak może dojść do powstania styku metali?

• bezpośrednie połączenie dwóch metali (bez przekładki);
• przepływ jonów metalu szlachetniejszego do rury z metalu mniej szlachetnego (ma to miejsce szczególnie w instalacjach miedzianych, ponieważ dopóki na powierzchni miedzia- nej rury nie wytworzą się tlenki ochronne, miedź jest wymywana ze ścianek rury).